Έκλεισαν 33 χρόνια από την απεργία των μεταλλωρύχων στον Κηρέα

Έκλεισαν 33 χρόνια από την απεργία των μεταλλωρύχων στον Κηρέα

Στις 30 Μάρτη του 1976, 5.000 εργάτες στα μεταλλεία του Σκαλιστήρη στο σημερινό δήμο Κηρεως ξεκίνησαν απεργία με αφορμή τις μαζικές απολύσεις εργαζομένων (1.400 απολύσεις την περίοδο 1974-76). Η απεργία αποτέλεσε ένα γεγονός σταθμός για την μεταπολιτευτική Ελλάδα και έγινε κινηματογραφική ταινία με τίτλο «Μαντούδι 76». Η ταινία πήρε δεύτερο βραβείο καλύτερης ταινίας μεγάλου μήκους, φωτογραφίας και μοντάζ στο Φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης του 1977 (ή αντι-φεστιβάλ όπως ονομάστηκε). Eνδεικτικό του αυταρχισμού είναι η επιβολή στρατιωτικού νόμου και η αποστολή 2.500 δυνάμεων καταστολής με 40 θωρακισμένα αστυνομικά οχήματα (αύρες). Η απεργία κράτησε μέχρι τις 7 Απριλίου 1976 και σημαδεύτηκε από οδοφράγματα, άγριες συγκρούσεις, τραυματισμούς, συλλήψεις και φυλακίσεις εργατών και συμμετεχόντων πολιτών.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Έθνος (13/4/2008) "Την τρίτη ημέρα της απεργίας, το βράδυ, ξεσπούν άγριες συγκρούσεις. Απεργοί και κάτοικοι γειτονικών χωριών από τη μία και δυνάμεις της Χωροφυλακής από την άλλη. Ο δρόμος που οδηγεί από τη Χαλκίδα στη Λίμνη είναι σχεδόν κατειλημμένος από κλούβες, ματ και αύρες. Πολλοί εργάτες τραυματίζονται και συλλαμβάνονται ενώ στα γειτονικά χωριά συγκεντρώνονται κάτοικοι που κινούνται προς το Μαντούδι για να ενισχύσουν τους απεργούς. Οι συγκρούσεις διαρκούν μερόνυχτα, με τους απεργούς να στήνουν οδοφράγματα με αναμμένες φωτιές και τους κατοίκους του Μαντουδίου να ξενυχτούν στην πλατεία. Τις επόμενες ημέρες οι εργάτες δεν διστάζουν να ξαπλώσουν στο οδόστρωμα προκειμένου να εμποδίσουν ένα λεωφορείο που φέρνει απεργοσπάστες από μακριά. Όταν τα καταφέρνουν, οι χωροφύλακες χτυπούν με δακρυγόνα και συλλήψεις. Στα επεισόδια τραυματίζεται μεταξύ άλλων μια έγκυος. Έχει τρέξει μαζί με τις υπόλοιπες γυναίκες κοντά στους άνδρες και τα παιδιά τους που απεργούν. Όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια, οι συγκεκριμένοι απεργοσπάστες ήταν χωροφύλακες ντυμένοι με πολιτικά, βαλτοί, προκειμένου να βρεθεί αφορμή για την επίθεση των ματ. "

Σύμφωνα με το κ. Σαμούρη (2005, σελ. 193) από κάποιους εργαζόμενους θεωρήθηκε ότι η απεργία διαρκείας τότε ήταν προκαταβολικά μια λανθασμένη ενέργεια, αφού «1) δεν προηγήθηκαν προειδοποιητικές στάσεις εργασίας και στη συνέχεια ολιγοήμερη προειδοποιητική απεργία, 2) δεν ήταν κατάλληλη η εποχή που επιλέχτηκε, αφού η εταιρεία δεν είχε ανάγκη για παραγωγή, καθόσον υπήρχε μεγάλο απόθεμα διπύρου μαγνησίας. Συγκεκριμένα είχαν γεμίσει με δίπυρο όλες οι αποθήκες στους Φούρνους και είχαν νοικιαστεί αποθήκες στα Ψαχνά, όπου μεταφερόταν και αποθηκευόταν η δίπυρος μαγνησία, 3) εργαζόταν ένας μεγάλος αριθμός εργαζόμενων που είχαν έρθει από μακρινές περιοχές και επόμενο ήταν να μην μπορούν να αντέξουν σε μια μακροχρόνια απεργία και συνεπώς ήταν βέβαιο ότι πολύ γρήγορα θα αντιδρούσαν. Η απεργία, πάντως, προκάλεσε μεγάλο ρήγμα στις σχέσεις της εταιρείας και εργαζόμενων, αλλά και το επιστημονικό προσωπικό άρχισε να αισθάνεται αποκομμένο από το υπόλοιπο προσωπικό. Οι εργαζόμενοι στο Μεταλλείο είχαν μουδιάσει και ήταν τελείως ανίσχυροι να κάνουν το παραμικρό, μετά την ατυχή κατάληξη της απεργίας». Σε προσφατη συνεντευξη του ο κ. Σκαλιστήρης φαινεται να εχει μια διαφορετική εκτίμηση απο την παραπάνω για την απεργία (δες εδώ)

Πηγές

Σαμούρης, Σ. Ιωάννης, Περιδιαβαίνοντας τις αναμνήσεις από την εργασία μου στα Μεταλλεία, Μέγαρα 2005.

Καλέμης, Αλέξανδρος, Ο Κηρέας της Εύβοιας, Εκδόσεις Κίνητρο, Αθήνα 2001.¨(σελ.189-196)

Λεπτομερειες απο το χρονικό της απεργείας (Τα στοιχεία ειναι ευγενική προσφορά απο την τοπική εφημερίδα "Παρέμβαση", η οποία δεν εκδίδεται πλεον)