Α. Καλέμης: Οι επιφυλάξεις μου για την εγκυρότητα μερικών ιστορικών γεγονοτων

Αγαπητοί μου φίλοι.

Αφού σας συγχαρώ για τα σπάνια και ποιοτικά ενδιαφέροντα σας (μακάρι να ήταν όλοι οι σημερινοί νέοι σαν κι εσάς) πρέπει να μου επιτρέψετε να υποθέσω ότι ηλικιακά είστε νεότεροι των 35 ετών. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρά ο ενθουσιασμός σας, που αναδύεται από τα κείμενά σας, αλλά και η αβασάνιστη αποδοχή των ιστορικών πληροφοριών που ενδεχομένως «προτιμάτε».
Κάνετε δηλαδή αυτό που κατά καιρούς έκαναν όλοι οι ένθερμοι πατριώτες εξωραΐζοντας διαρκώς την ιστορία μας και κατασκευάζοντας μία εθνική παράδοση που ναι μεν φωτίζει το εθνικό μας ιδεώδες αλλά απέχει της πραγματικό-τητας.
Όσο ψάχνει κανείς, τόσο ανακαλύπτει και όσο ανακαλύπτει τόσο απογοητεύεται. Επειδή δεν προτίθεμαι να σας χαλάσω τον ενθουσιασμό σας θα προσπαθήσω να σας δώσω μόνο κάποια απλά και ανώδυνα παραδείγματα ιστορικών αντιφάσεων (με στοιχεία) για να βγάλετε όποια συμπεράσματα επιθυμείτε.
Επειδή έχω ψάξει πάρα πολύ για την ευβοϊκή ιστορία, ακόμη και αρχεία στην Τουρκία (Πόλη, Καππαδοκία, Εσκισεχίρ, Ικόνιο, Πόντο κ.α.), όπως επίσης τα γεγονότα του εμφυλίου στην Εύβοια (1944-1949), το αρχείο Νόελ-Μπαίκερ και πολλά άλλα, θα μπορούσα εύκολα να σας συνταράξω με εντυπωσιακά άγνωστα ιστορικά στοιχεία. Δεν θα το κάνω όμως γιατί ενδέχεται κάποιοι από σας να περάσουν στην αντίπερα όχθη πράγμα που θα ήταν το ίδιο λάθος με αυτό που κάνουν όσοι φοράνε εθνικιστικές παρωπίδες. Η καλλίτερη οδός είναι πάντα η μέση οδός.
Επιλέγω λοιπόν λίγα και από τα πλέον ανώδυνα στοιχεία και επιχειρήματα, που βρήκα μπροστά μου και σας τα παραθέτω στη συνέχεια.
Από αυτά θα δείτε πως εξωραΐζονται ή και μετατρέπονται κάποτε τα ιστορικά γεγονότα σε όλες τις ιστορικές περιόδους, αρχίζοντας από τις πιο πρόσφα-τες.

1
Την Πρωταπριλιά του 1944 έγινε, όπως ξέρετε, η περίφημη Μάχη της Ιστιαίας μεταξύ των Ελληνικών εθνικιστικών (γερμανόφιλων) Ταγμάτων Ασφαλείας και των δυνάμεων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, που είχαν συγκεντρωθεί στη Β. Εύβοια. Οι Γερμανοί που βρίσκονταν στα οχυρά των Γουβών, δεν έλαβαν μέρος στην αιματηρή εμφύλια σύγκρουση. Η μάχη ήταν πολύνεκρη και σ’ αυτή σκοτώθηκε ο γερμανόφιλος Νομάρχης Εύβοιας, Λιάκος. Μετά τη μάχη ο ημίτρελλος Χαλκιδέος λοχαγός Μπουρλίδης με ένα πιστόλι εκτέλεσε μόνος του 18 νεαρούς ομήρους του από την Ιστιαία εκ των οποίων μόνο οι 6 ήταν κομμου-νιστές. Τις λεπτομέρειες της φριχτής εκτέλεσης, καταγράφει στο κύκνειο συγγραφικό του άσμα ο ακροδεξιός ιστορικός της Εύβοιας Νίκος Αναγνωστόπουλος (αυτόπτης). (Μάχη της Ιστιαίας 1944 – έκδοση 1992)
Και όμως τις ιστορικές παραμέτρους του φριχτού αυτού γεγονότος, οι σοφές αρχές του τόπου (βλέπε δήμαρχοι Ιστιαίας 1946-1950) τις διασκεύασαν για «εθνικούς λόγους». Σήμερα στο νεκροταφείο της Ιστιαίας υπάρχει το μνημείο των 18 εκτελεσμένων με την επιγραφή «ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΚΑΤΟΧΗΣ». Και σα να μη έφθανε αυτό καθιερώθηκε έκτοτε και ΕΠΕΤΕΙΟΣ κάθε 1 Απριλίου, όπου γίνονται ρεζίλι οι εκάσ-τοτε επίσημοι που προσέρχονται και εκφωνούν δεκάρικους λόγους της πλάκας.

2
Αγαπητοί μου φίλοι σε προηγούμενη επιστολή μου εξέφρασα επιφυλάξεις για την απόλυτη εγκυρότητα μερικών ιστορικών γεγονότων που καταγράφονται στα απομνημονεύματα του Μαυρομάτη. Αυτό το έκανα λόγω της πολύ καθυστερημένης (65 σχεδόν χρόνια μετά) επιστράτευσης της μνήμης του και μάλιστα στη προχωρημένη ηλικία των 86 ετών.
Επ’ αυτού μου αντιτάξατε την πιθανότητα να κρατούσε ο σημαντικός αυτός άνθρωπος τις σημειώσεις του κρυμμένες επί τόσα χρόνια στο συρτάρι του.
Σας απαντώ λοιπόν φίλοι μου, πως ο Μαυρομάτης δεν ήξερε γράμματα. Τα απομνημονεύματά του καταγράφηκαν από δημοσιογράφο της εποχής και κυκλοφόρησαν αρχικά ως άρθρα σε μία εφημερίδα και μετά ως βιβλίο. Αυτή η πληροφορία καταγράφεται εκτός των άλλων και στον πρόλογο μίας εκ των εκδόσεων του βιβλίου του.
Ο Μαυρομάτης επιστράτευσε τη σπουδαία μνήμη του και διηγήθηκε τα γε-γονότα σε ηλικία 86 ετών, δύο χρόνια πριν το θάνατό του (23/2/1894). Ο δημοσιογράφος μάλιστα έκανε και τις σχετικές διορθώσεις και παρεμβάσεις. Για τις παρεμβάσεις αυτές εισέπραξε και πολλά επικριτικά σχόλια από τον Τύπο και τους λόγιους της εποχής εκείνης. Και όλα αυτά μετά το θάνατο του Μαυ-ρομάτη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ντε και καλά αποδυναμώνονται και όλες οι πληροφορίες που δίνει ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος, που είχε την τύχη να πολεμήσει μαζί με τον Γοβιό. Προς Θεού. Απλά πρέπει να διατηρούμε επιφυλάξεις και να προβαίνουμε πάντα ερευνητικά σε διασταυρώσεις των ιστορικών πληροφοριών. Πάντα πρέπει να λέμε όχι στην αβασάνιστη δογματική αποδοχή.

3
Σας παραπέμπω να διαβάσετε και να μελετήσετε καλά την βιογραφία του Οδυσσέα Ανδρούτσου από τον γαμπρό του και μόνιμο συνοδό του σε όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του, Ε. Τρελλόνι. Εκεί θα δείτε και πάρα πολλά πράγματα για την Επανάσταση της Εύβοιας και για τις συνιστώσες της. Δεν θα αισθανθείτε απαραίτητα σε όλα τα σημεία του βιβλίου ευχάριστα από εθνικής απόψεως.
Αλήθεια ο απολαμβάνων διεθνούς αποδοχής βιογράφος, Τρελλόνι, πρέπει να υποστεί λογοκρισία από όσους θα ήθελαν να είναι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι;

4
Από το 1805 μέχρι το 1821 η Βόρεια Εύβοια, επί Αλή Πασά, (συμπεριλαμβανομένου και του Μαντουδίου) πέρασε ίσως μία από τις πλέον εποικοδομη-τικές περιόδους της ιστορίας της. Μη ξεχνάτε πως ο Ανδρούτσος και ο Γοβιός υπήρξαν από τους πιο αγαπητούς και στενούς συνεργάτες του Αλή. Αντί άλλων στοιχείων (υπάρχουν εκατοντάδες) σας παραθέτω απόσπασμα της εφημερίδας «ΕΥΒΟΙΑ» (9 Δεκεμβρίου 1876, αρ. φυλ. 50 σελ. 3) στο οποίο 55 χρόνια μετά την Επανάσταση τονίζεται ο ευεργετικός ρόλος του Νταλίπ (εκπροσώπου του Αλή) για την Ιστιαία.
«…Η ωραία και εύφορος του Ξηροχωρίου κοιλάς μεταβάλλεται τον χειμώνα εις λίμνην ένεκεν των λιμναζόντων υδάτων, ως και άλλοτε τούτο είπομεν. Ο Νταλίπ, επιστάτης του Αλή Πασά των Ιωαννίνων (ούτινος τσιφλίκι ήτο το Ξηροχώριον) εμερίμνησε και εθεράπευσε το φυσικό του τόπου ελάττωμα δια κατασκευής πέντε τάφρων, μεταμορφώσας την πεδιάδα εκείνην εις γην Εδέμ. Οι κάτοικοι ως κολίγοι έδιδον το 1/3 των καθαρών εισοδημάτων των εις τον αφέντην Αλή, αλλ’ αρκετά εκέρδιζον και εκείνοι εκ των εναπομενόντων 2/3. Οπόσον ευτυχείς καιροί και καλαί αναμνήσεις της εποχής εκείνης του Νταλίπ! Εξηκονταετία παρήλθεν έκτοτε από της εποχής εκείνης και δεν επε-ρίσσευσαν εκ των εκατοντάδων χιλιάδων δραχμών, εκ των φόρων της επαρ-χίας Ξηροχωρίου λαμβανομένων και υπό των στομάχων των χαραμοφάγηδων χωνευομένων δεν επερίσσευσαν λέγομεν πέντε μόνον χιλιάδες δραχμών εκ του προϋπολογισμού των 40 εκατομμυρίων προς επισκευήν των ήδη υπαρχουσών τάφρων του αειμνήστου Οθωμανού Νταλίπ!…».


5
Σίγουρα θα έχετε ακούσει για την περίφημη σύγκρουση Γοβιού και Μπαλαλαίων. Ακόμη και μέχρι σήμερα υπάρχει αντιπαλότητα των απογόνων τους στη Λίμνη και την Ιστιαία αντίστοιχα. Ένα δημοτικό τραγούδι και η τοπική πα-ράδοση αναφέρεται στον διωγμό των Μπαλαλαίων από τον Γοβιό και στην εξόντωση 4 από τους 5 αδελφούς Μπαλαλά σε έναν μύλο κοντά στην Λίμνη (…κι οι Μπλαλαίοι τα σκυλιά σου φάγαν το κεφάλι…).
Οι νεότεροι ιστορικοί (ο Θεός να μας φυλάει από αυτούς και τα βιβλία τους) κάποιοι υποτίθεται ερευνητές, κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι λογοτέχνες και κάποιοι άλλοι ανιστόρητοι χωρίς καμία μελέτη (σας βεβαιώνω) αναπαρήγαγαν την παράδοση ως ιστορικό γεγονός.
Από πού όμως προκύπτει επίσημα αυτό το τρομερό φονικό, που στο κάτω-κάτω σπιλώνει και τη μνήμη του Γοβιού, της πιο λαμπρής ίσως ιστορικής προσωπικότητας της Εύβοιας; Από πουθενά.
Και σας ερωτώ εσάς και την απλή ανθρώπινη λογική σας. Πως είναι δυνα-τόν ένας στρατηγός να σκοτώνει 4 από τους 5 υπαρχηγούς του και κανένα έγγραφο του Αρείου Πάγου να μην αναφέρει κάτι τέτοιο, τη στιγμή που υπάρ-χουν έγγραφα αναφερόμενα σε μικρές τιμωρίες μαστίγωσης απλών στρατιω-τών;
Επίσης ούτε ο Κριεζής στο ημερολόγιό του αναφέρει το παραμικρό την περίοδο εκείνη. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Κριεζής αντιπαθούσε τον Γοβιό και συμπαθούσε τους Μπαλαλαίους.
Προσωπικά έχω καταλήξει πως εκτός από την προσωπική αντιπαλότητα των οικογενειών τίποτε περισσότερο δεν υπήρξε παρά τα φοβερά ευβοϊκά ισ-τορικά ντοκουμέντα.


6
Θα πρέπει να γνωρίζετε φίλοι μου πως κατά την εποχή της Επανάστασης στην Εύβοια (και στην άλλη Ελλάδα) δεν υπήρχε διαμορφωμένη εθνική συνε-ίδηση, όπως την καταλαβαίνουμε σήμερα. Πολύ περισσότερο όταν οι βορειο-ευβοείς σε ένα μεγάλο ποσοστό, μάλλον καλοπερνούσαν. Την εθνική συνεί-δηση κατάφεραν να την αναπτύξουν μερικοί χαρισματικοί στο λόγο και στο μυαλό άνθρωποι όπως ο Κολοκοτρώνης, αλλά και ο Γοβιός στην Εύβοια.
Το έργο της επιστράτευσης ήταν ευκολότερο στα μικρά και φτωχά χωριά διότι οι πεινασμένοι χωρικοί είχαν ως κίνητρο την οικονομική και κοινωνική τους βελτίωση. Στα μεγάλα μέρη Ξηροχώρι, Λίμνη, Μαντούδι, Γαλατσάδες, Αγιάννα και αλλού, δύσκολα κατάφερναν οι οπλαρχηγοί να επιστρατεύσουν νέους ενόπλους. Και αυτό γιατί έπρεπε να χρησιμοποιήσουν ισχυρά επιχειρή-ματα για να πετύχουν κάτι τέτοιο. Δεκάδες είναι τα στοιχεία και τα έγγραφα που αποδεικνύουν αυτή την πραγματικότητα. Από πολλά μάλιστα προκύπτει και η απροκάλυπτη χρήση βίας (ξυλοδαρμοί, απαγωγές γυναικών, πυρπολήσεις περιουσιών, ακόμη και σφαγές). Σας επισυνάπτω ενδεικτικά ένα αθώο απόσπασμα από το ημερολόγιο του Αλέξανδρου Κριέζή (το ημερολόγιο αυτό έχει κατά κόρον δημοσιευθεί σε πολλά βιβλία). Αναφέρεται στο Μαντούδι.
«…και την ίδιαν ημέραν έλαβον μερικούς στρατιώτας ανεχώρησα δια ξηράς δια το Μαντούδι, όπου ήτον το Ντερβένι...Επαράγγειλα των ναυτών μου δια να μου στείλουν έως 400 στρατιώτας να έλθουν εις το Ντερβένι και 50-60 χωριάτες οπλοφόρους. Φθάνω εις το Μαντούδι. Πηγαίνομεν εις το Ντερβένι το Μέγα Σάββατο κεντί και μη βλέπων στρατιώτας, στέλνω ευθύς 25 στρατιώτας δίδοντάς τους και διαταγήν προς τους Μαντουδιανούς και να μαζεύσουν όσους δυνηθούν, και εάν δεν εισακουσθούν με άδειαν να βάλουν φωτιά εις τα σπίτια του. Έφεραν 80, ήρχισα να σπινθήρω (αποστέλω) ανθρώπους εις όλα τα χωρία γράφοντάς τους να συναχθούν πάλιν εις τα Πολιτικά, όσοι στρατιώται εδιασκορπίσθησαν. Και εάν δεν με ακούσουν, αναχωρώ χωρίς άλλο και τους αφήνω. Και με τούτην την φοβέραν ήρχισαν και εμαζεύοντο ως τους έγραφον.
Στέλνω 20 στρατιώτες εις το Μαντούδι γράφων των δημογερόντων να μας στείλουν ψωμιά και άλλα διά την Ανάστασιν, οι οποίοι αμέσως και μας τα έστειλαν…»


7
Για το τέλος σας έχω και μία αποκάλυψη. Είμαι απόγονος του Γιωργάκη Καλέμη, πρωτοπαλίκαρου του Διαμαντή Νικολάου Ολύμπιου, ο οποίος 24χρονος τότε ήλθε ως δεύτερος υπαρχηγός του Ολύμπιου με τα στρατεύματα ενίσχυσης, που ως γνωστό δεν έγιναν δεκτά από τους Ευβοείς αγωνιστές. Ο πρόγονός μου ονομαζόταν Παπακυρίτσης και πήρε το όνομα «Καλέμης» μετά την εξόντωση του Καλεμ Αγά, Τούρκου φοροεισπράκτορα στο Λιτόχωρο. Το σπαθί του με το οποίο σκότωσε τον αγά και μετά πολέμησε τους Τούρκους στην Εύβοια και αλλού το έχω σήμερα αναρτημένο στο τζάκι του σπιτιού μου.
Ο Καλέμης λοιπόν μαζί με τους άλλους στρατιώτες του Ολύμπιου εκδιώχ-θηκαν ως εχθροί από την Εύβοια μια και ο Κριεζώτης (μάλλον δίκαια) δεν δέχθηκε να παίρνει εντολές από έναν μη Ευβοέα αρχηγό, διορισμένο από τον Κωλλέτη. Δυστυχώς οι στρατιώτες του Ολύμπιου πολέμησαν περισσότερο με τους Ευβοείς παρά με τους Τούρκους. Αργότερα γύρω στο 1829 κατηγορήθη-καν και επίσημα από τους Ευβοείς, ως ληστές και βασανιστές του Ευβοϊκού λαού.
Ο Καποδίστριας εξέτασε καλά όλες τις κατηγορίες και κάλεσε σε απολογία τον Διαμαντή Ολύμπιο και τους υπαρχηγούς του (μεταξύ αυτών και τον Καλέ-μη). Ο Ολύμπιος τότε συνέταξε ένα επίσημο υπόμνημα, μικρό απόσπασμα του οποίου έχει δημοσιευθεί σε ένα υπέροχο βιβλίο με ανέκδοτα ντοκουμέντα της Επανάστασης. Το βιβλίο ονομάζεται «Περί λύχνων αφάς»και νομίζω ότι κυκλοφορεί ακόμη, αφού έκανε πάνω από 10 εκδόσεις.
Ο Ολύμπιος λοιπόν αποδεικνύει μέσα στο υπόμνημά του (με στοιχεία) πως οι στρατιώτες του πολέμησαν πολλές φορές τους Τούρκους (ακόμη και στα Ανδριαλλά). Διαψεύδει τους ιστορικούς της εποχής του για τις πληροφορίες που τον ήθελαν να λεηλατεί τους Ευβοείς και να αποφεύγει τις συγκρούσεις με το στρατό του Περκόφτσιαλη, και παρουσιάζει ατράνταχτα στοιχεία και σο-βαρότατες μαρτυρίες. Κατόπιν αυτών ο Καποδίστριας τον απαλλάσσει από τις κατηγορίες και τον περιλαμβάνει στον κατάλογο των ηρώων, παρά την τοπική παράδοση και τους ιστορικούς που εξακολουθούν να τον θέλουν εχθρό των Ευβοέων.
Ο πρόγονός μου, Γιωργάκης Καλέμης, παρασημοφορείται δύο φορές από την ελληνική κυβέρνηση και άλλες δύο από την επίσημη Εύβοια. Γίνεται αποδεκτός από τους κατοίκους της Ιστιαίας και του δίνονται κτήματα τιμής έ-νεκεν (την ίδια στιγμή που οι ιστορικοί μας αλλιώς τον παρουσιάζουν). Παντρεύεται στην Ιστιαία, διατελεί μέλος του εκεί Δημοτικού Συμβουλίου (τον βρίσκω μέχρι το 1856) και φτιάχνει μεγάλη περιουσία. Ο γράφων είναι ένας εκ των πολλών απογόνων του.
Αξίζει πάντως ο κόπος να διαβάσει κάποιος το υπόμνημα του Ολύμπιου για να δει και κάποιες άλλες (εντελώς διαφορετικές) εκδοχές για την Ευβοϊκή Ιστορία κατά την περίοδο 1800 – 1833. Εκδοχές που θα πρέπει να σημειώσετε ότι αποδέχθηκε ο Καποδίστριας και οι σύμβουλοί του κατά την απολογία του Ολύμπιου και του Καλέμη στο Ναύπλιο.


Με όλα τα παραπάνω φίλοι μου δεν θέλω να σας πω τίποτε περισσότερο από το ό,τι και ο καλλίτερος ιστορικός επιδέχεται αμφισβήτησης και επανεξέτασης. Ποτέ δεν μπορούμε να εκλάβουμε ως δόγμα μία πληρο-φορία ακόμη και αν αυτή αναφέρεται από περισσότερους των δύο ιστο-ρικών (μπορεί να έχει αναπαραχθεί).
Πολύ περισσότερο φυσικά όταν πρόκειται για πληροφορίες σαν κι αυτή της σκοτεινής και αναπόδεικτης σφαγής του Μαντουδίου, που έγινε σε μία ιστορική περίοδο με πολλές και άκρως αντιφατικές πληροφορίες.
Επαναλαμβάνω πως επί Περκόφτσιαλη έγιναν σφαγές στην Βόρεια Εύβοια από το Αχμέταγα μέχρι το Ξηροχώρι. Σφάχτηκαν όσοι πίστεψαν πως θα μπο-ρούσαν να διατηρήσουν ανέπαφες τις περιουσίες τους. Οι άλλοι (οι περισσό-τεροι) έφυγαν εκτός Ευβοίας.
Στα όσα θύματα αυτής της επιδρομής των βαρβάρων, που βρέθηκαν στα σπίτια τους δεν μπορεί να καταλογιστεί το στοιχείο του αιφνιδιασμού παρά μόνο του προσωπικού ρίσκου που πήραν. Υπήρξαν βέβαια και θύματα που ανακαλύφθηκαν από τους φονιάδες του Περκόφτσιαλη σε σπηλιές (Μηλιές και Αγδίνες) και σε εξωκλήσια (Παναγία Ντινιούς). Σε αυτή την περίπτωση σύμ-φωνα με την άποψή σας πρέπει κάθε χωριό της Βόρειας Εύβοιας να καθιε-ρώσει και από μία επέτειο.
Θα τελειώσω με τα υποθετικά σας συμπεράσματα που προκύπτουν από τα πληθυσμιακά στοιχεία τα οποία μου αναφέρετε και τα οποία κατ΄ουδένα τρόπο μπορούν να ενσωματωθούν στην επιχειρηματολογία για την Σφαγή.
Το Μαντούδι όντως καθ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας υπήρξε από τις μεγαλύτερες κωμοπόλεις της Εύβοιας (το 1474 είχε 105 νοικοκυριά). Κατά τη διάρκεια της αληπασαδικής 15ετίας (1805-1820) τα στοιχεία ανεβάζουν τον πληθυσμό σε κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο από 1000 κατοίκους. Από αυ-τούς πολλοί μετά το χειμώνα του 1822 σταδιακά άρχισαν να εγκαταλείπουν το χωριό τους. Μετά τις πρώτες ενδείξεις για την επιδρομή (1823) η αποχώρηση εξελίχθηκε σε ομαδική φυγή.
Ανατρέξτε στα αρχεία της Λίμνης (ΓΑΚ) να διαβάστε για τις κοινότητες των Ευβοέων στην Αίγινα, στη Σαλαμίνα, στη Σκιάθο, στη Σκόπελο και αλλού.
Αποτέλεσμα αυτής της παντελούς ερήμωσης της Εύβοιας από τους κατοί-κους της (1823-1830) ήταν η παράλογη απόφαση στο Λονδίνο του 1828, πως η Εύβοια δεν έχει ούτε έναν χριστιανό κάτοικο και ως εκ τούτου πρέπει να ανήκει στην Τουρκία.
Χρειάστηκαν πολλές διπλωματικές προσπάθειες για να πειστούν οι σύμμα-χοί μας περί του αντιθέτου. Τελικά πείθονται (πιο πολύ προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους) και με το πρωτόκολλο του Λονδίνου (1830) καταχωρούν διστακτικά την Εύβοια στην Ελλάδα με τον γνωστό όρο της αποζημίωσης των Τούρκων κατοίκων της (έλευση των ξένων τσιφλικάδων). Αναλυτικά περί αυτών γράφω στο βιβλίο μου με την ιστορία του Κηρέα.
Το 1830 λοιπόν ελάχιστοι Ευβοείς αποτόλμησαν την επάνοδό τους στην ελεύθερη (στα χαρτιά) Εύβοια. Οι περισσότεροι άρχισαν να επανέρχονται διστακτικά μετά την οριστική αποχώρηση των Τούρκων (1833).
Είναι φυσικό λοιπόν ο πληθυσμός, μετά την ερήμωση του 1823, να φθάσει στα προ του 1823 επίπεδα μετά από πολλές δεκαετίες. Και αυτό φυσικά δεν οφείλεται στη σφαγή ή στις σφαγές.
Υπό τα ιστορικά συμπεράσματα λοιπόν που έχω καταλήξει για την Εύβοια, σας επαναλαμβάνω πως εν τέλει είμαι κάθετα αντίθετος με τις καθιερώσεις επετείων από εκείνη την ιστορική περίοδο της Εύβοιας, ακόμη για την υποτιθέμενη απελευθέρωση της ιδιαίτερης πατρίδας μας (1833) διότι αυτή επιτεύχθηκε με αισχρό και άδικο για τους Ευβοείς τρόπο.

Δεν ξέρω αν με τα προηγούμενα σας έχω πείσει φίλοι μου ή όχι. Αν πάντως θέλετε περισσότερα και συνταρακτικότερα στοιχεία σας περιμένω με χαρά στο σπίτι μου στο Νέο Πύργο Ωρεών. Δεν επιχειρώ ούτε θα επιχειρήσω επίσημη δημοσιοποίησή τους γιατί όσο νάναι αγαπώ κι εγώ αυτόν το τρελό τόπο που λέγεται Ελλάδα.

Με όλη μου την αγάπη
Αλέξανδρος Καλέμης



Αναφορά στον συντονιστή 86.139.171.190 (?)





admin
Administrator
Hero Member


Karma: 0
Συνδεδεμένος

Μηνύματα: 1485




Απ: Α. Καλέμης: Οι επιφυλάξεις μου για την εγκυρότητα μερικών ιστορικών γεγονοτων
« Απάντηση #1 στις: Μαρτίου 30, 2010, 05:54:56 am » Παράθεση Τροποποίηση Διαγραφή Διαχωρισμός θέματος

Σχετικά


Έλλειψη ενδιαφέροντος για τα 2.000 θύματα της σφαγής στον Κηρέα το 1823

Η Σφαγή της Βόρειας Ευβοιας το 1823 Μέρος 1

Η Σφαγή της Βόρειας Ευβοιας το 1823 Μέρος 2

Η Σφαγή της Βόρειας Ευβοιας το 1823 Μέρος 3

Τεκταινόμενα πριν την σφαγή


Αρχιμανδριτου Ναθαναήλ Ιωάννου τα «Ευβοϊκά» , 1857


«Ιστορία του Αγώνος της εν Ευβοία Επαναστάσεως του 1821» του Ιωάννου Αναστασίου Μαυρομμάτου Εν Χαλκίδι: Εκ των Καταστημάτων-Αδελφών Αθανασιάδου, 1892.


"Τρικούπης, Σπυρίδων,Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως Σπυρίδωνος Τρυκούπη.1860 [ΧΤΔ 168112-3]"


"Η ληστεία στην Ελλάδα (19ος αιώνας) περί λύχνων αφάς" 1996 Κολιόπουλος, Ιωάννης
Εκδόσεις : ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ #

Εδουάρδος Ιωάννης Τρελώνυ

Ο Εδουάρδος Ιωάννης Τρελώνυ (Αγγλικά: Edward John Trelawny, 1792 - 1881) ήταν Άγγλος τυχοδιώκτης και συγγραφέας. Συνόδεψε τον Βύρωνα. στο ταξίδι του στην Ελλάδα χωρίς όμως να έχει φιλελληνικούς σκοπούς. Παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα στην Αθήνα όπου διατηρούσε χαρέμι με δέκα Τουρκάλες. Κατα τη διάρκεια της επανάστασης ήρθε σε επαφή με τον Όδυσσεα Ανδρούτσο, του οποίου παντρεύτηκε την 13χρονη ετεροθαλή αδερφή Ταρσίτσα. Στις εμφύλιες διαμάχες ο Τρελώνυ δεν θα τον εγκαταλείψει, θα κρυφτεί μαζί με αυτόν στην σπηλιά όπου είχε ως φρούριο ο Ανδρούτσος και θα τον στηρίξει μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος φημολογείτο οτι είχε κρύψει στο κρησφυγητό του, στην σπηλιά, έναν αμύθητο θησαυρό, του οποίο το ακριβές μέρος γνώριζε ο Τρελώνυ, αν λάβουμε υπόψιν μας τα απομνημονευματά του. Προκειμένου να αποκτήσουν αυτόν τον θησαυρό, ξένοι αξιωματικοί, προσκείμενοι στον Μαυροκορδάτο, παρουσιάστηκαν ως φίλοι του Ανδρούτσου και έθεσαν τον ευατό τους υπο τις διαταγές του Τρελώνυ. Ο τελευταίος τους πήρε μαζι του στην σπηλιά. Κατα τη διάρκεια ενός αγωνίσματος σκοποβολής μέσα στην σπηλιά, ο ανύποπτος Τρελώνυ δέχτηκε πισώπλατα δύο πυροβολισμούς απο τον Σκωτσέζο Φάντον και τον Άγγλο Γουάιτκομπ. Οι λιγοστοί σωματοφύλακες όμως του Τρελώνυ, καθώς και ο πιστός του σκύλος, τους εμπόδισαν να δραπετεύσουν με αποτέλεσμα να συλληφθούν και να θανατωθούν. Τελικά ο Τρελώνυ παρά τον σοβαρό του τραυματισμό επέζησε λόγω της σωματικής του διάπλασης.

Ύστερα απο αυτό το περιστατικό θα εγκαταλείψει την σπηλιά και θα καταφύγει μαζί με την γυναίκα του στη Ζάκυνθο όπου θα ζήσει πλουσιοπάροχα. Παρ'όλο που απέκτησε το 1826 ένα παιδί μαζί με την Ταρσίτσα, οι τσακωμοί τους ήταν καθημερινό φαινόμενο με αποτέλεσμα να της κόψει τα μαλλιά και να την κλείσει σε μοναστήρι. Βικιπεδία.

Ο Trelawny αναφέρεται στην ελληνική επανάσταση στα δυο παρακάτω βιβλία

Edward John Trelawny, Recollections of the Last Days of Shelley and Byron (1858)

Edward John Trelawny Records of Shelley, Byron, and the Author (1878).

the Edward John Trelawny Collection

Ο Douglas Dakin χρησιμοποιει στοιχεία απο τον Trelawny για το βιβλιο του για την Ελληνική Επανάσταση

The Greek struggle for independence, 1821-1833 By Douglas Dakin


Τα εγγραφα του Διαμαντή Νικολάου Ολυμπίου και των συγγενών του
Αποσπασμα απο επιστολή του Δημου Νικολαου (εξαδελφου του Διαμαντή Νικολαου)


History of the Greek revolution by George Finlay. 1861.
Ο George Finlay καταλογιζει περισσότερες ευθύνες στον Κωλλέτη και τον Διαμαντή Νικολάου, εναν απο τους Αρματωλούς του Ολυμπου (Olympian Armatoli) που αργότερα λεηλατησαν τις Βορειες Σποράδες και ο Μιαούλης προσπάθησε ανεπιτυχως να εκδιώξει


ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ του Θεόδωρου Μανιάτη από το περιοδικό «Ελληνική Ιστορία»
(έκδοση 2001 τεύχος 2)



Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΩΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ
ΜΠΑΜΠΗΣ ΑΝΝΙΝΟΣ


Ο Αλέξανδρος Καλέμης γεννήθηκε στην Ιστιαία της Εύβοιας τον Αύγουστο του 1950 και πέρασε όλα τα μαθητικά του χρόνια στην γενέτειρά του. Στην Αθήνα ήλθε ως φοιτητής το 1969, όπου σε εποχές δύσκολες αλλά και συνάμα ρομαντικές μέσα σε αγωνιστικό κλίμα γαλουχήθηκε κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά. Μετά την αποπεράτωση των σπουδών του και το τέλος της στρατιωτικής του θητείας, μαζί με την μόνιμη από τότε σύντροφο της ζωής του Φώφη, εισήλθαν πανηγυρικά στον μαγικό κόσμο του βιβλίου και των εκδόσεων. Ως τεχνικοί επιμελητές αρχικά και εκδότες αργότερα γνωρίστηκαν και συνεργάσθηκαν με την «αφρόκρεμα» των Ελληνικών Γραμμάτων και Τεχνών, αποκτώντας μεγάλη εμπειρία στις εκδοτικές δραστηριότητες. Από το 1995 και μετά ο Αλέξανδρος σε συνεργασία πάντα με τη σύζυγο του Φώφη αποφάσισαν να επικεντρώσουν τα εκδοτικά και ερευνητικά τους ενδιαφέροντα στην αγαπημένη τους πατρίδα την Εύβοια. Σε συνεργασία με φορείς της ευβοϊκής Τοτπκής Αυτοδιοίκησης αλλά και σημαντικούς συγγραφείς, ερευνητές και δημοσιογράφους συνέβαλαν στην έκδοση και κυκλοφορία πολλών δεκάδων εντύπων με σκοπό την προβολή και αξιοποίηση των ευβοϊκών φυσικών και πολιτιστικών θησαυρών. Ο Αλέξανδρος Καλέμης την τελευταία 10ετία έχει γράψει, δημιουργήσει και κυκλοφορήσει στην ελληνική και διεθνή αγορά με τη συμβολή των «Ευβοϊκών Εκδόσεων Κίνητρο» της συζύγου του, 21 βιβλία για την Εύβοια, ενώ έχει προγραμματίσει την έκδοση αρκετών ακόμη.

Ο Κηρέας της Εύβοιας ένας παράδεισος στη γειτονιά των Ελλήνων
Καλέμης, Αλέξανδρος Εκδόσεις : ΚΙΝΗΤΡΟ Χρονολογία έκδοσης : 2001


Ο Άγγελος Γωβιός και η επανάσταση στην Εύβοια Μέσα από την έρευνα, την παράδοση και την τοπική λαϊκή λογοτεχνία Συγγραφέας: Καλέμης Αλέξανδρος, Αποστόλου Δημήτρης 1947-
Εκδότης: Κίνητρο - Ευβοϊκές Eκδόσεις Έτος έκδοσης: 2003


Μια φορά κι έναν καιρό εκεί στην Εύβοια... Η ιστορία της Εύβοιας για μικρά και μεγάλα παιδιά
Συγγραφέας: Καλέμης Αλέξανδρος Εκδότης: Κίνητρο - Ευβοϊκές Eκδόσεις